Diplomacy & Defense Think Tank News

“At the IMF we recognize that the climate actions we take in our institution and globally are paramount for our future. We have embraced climate in everything we do.” — Kristalina Georgieva, December 2020

The International Monetary Fund (IMF) has only recently started to acknowledge that climate change may be a “macro-critical” factor, that is, crucial to the achievement of macroeconomic and financial stability, which is at the core of the Fund’s mandate. In 2015, the IMF identified climate change as an “emerging  structural  issue”.  In  November  2015,  then  Managing  Director  Christine  Lagarde  recog-nized that “[t]he Fund has a role to play in helping its members address those challenges of climate change for which fiscal and macroeconomic policies are an important component of the appropriate policy response” (Lagarde 2015: 1). Upon assuming office in October 2019, the IMF’s new Managing Director,  Kristalina  Georgieva,  acknowledged  the  centrality  of  climate  change  for  the  Fund’s  work:  “The criticality of addressing climate change for financial stability, for making sure that we can have sustainable growth, is so very clear and proven today, that no institution, no individual can step from the responsibility to act. For the IMF, we always look at risks. And this is now a category of risk that absolutely  has  to  be  front  and  center  in  our  work”  (IMF  2019).  Since  then,  she  has  reiterated  the  importance of climate change for the IMF’s mandate countless times.

En la Cuba de hoy existen dos perspectivas claramente diferenciadas sobre el racismo y la desigualdad racial. Este análisis permite destacar las formas en que distintos datos pueden mostrar un panorama completamente diferente sobre la desigualdad racial en un contexto dado.

Este análisis aborda los últimos acontecimientos políticos de Brasil: el juicio por la parcialidad de Sergio Moro, la situación descontrolada de la pandemia, la reforma ministerial de Bolsonaro y su crisis con las fuerzas armadas.

Since the parliamentary elections in October 2020, Georgia’s government and oppo­sition have found themselves in a political deadlock. This is evidenced above all by the fact that the majority of elected opposition parties have boycotted entering par­liament. The country is not only facing domestic political challenges. The war over Nagorno-Karabakh has also changed the regional constellation. While Russia and Turkey have positioned themselves as influential actors in the region, the EU has been barely visible. For Georgia, which is the only country in the South Caucasus to have clear EU and NATO ambitions, this change is a potential threat to its pro-Western course. Tbilisi continues to have high expectations of the EU, which claims to be a geopolitical actor. Both the new regional context and the Georgian domestic political crisis should be an inducement for the EU to engage more with its eastern neighbourhood, and especially to give new impetus to its relations with Euro-Atlantic orientated Georgia.

Since the parliamentary elections in October 2020, Georgia’s government and oppo­sition have found themselves in a political deadlock. This is evidenced above all by the fact that the majority of elected opposition parties have boycotted entering par­liament. The country is not only facing domestic political challenges. The war over Nagorno-Karabakh has also changed the regional constellation. While Russia and Turkey have positioned themselves as influential actors in the region, the EU has been barely visible. For Georgia, which is the only country in the South Caucasus to have clear EU and NATO ambitions, this change is a potential threat to its pro-Western course. Tbilisi continues to have high expectations of the EU, which claims to be a geopolitical actor. Both the new regional context and the Georgian domestic political crisis should be an inducement for the EU to engage more with its eastern neighbourhood, and especially to give new impetus to its relations with Euro-Atlantic orientated Georgia.

This paper examines the Global Climate Action Agenda (GCAA) and discusses options to improve sub‐ and non‐state involvement in post‐2020 climate governance. A framework that stimulates sub‐ and non‐state action is a necessary complement to national governmental action, as the latter falls short of achieving low‐carbon and climate‐resilient development as envisaged in the Paris Agreement. Applying design principles for an ideal‐type orchestration framework, we review literature and gather expert judgements to assess whether the GCAA has been collaborative, comprehensive, evaluative and catalytic. Results show that there has been greater coordination among orchestrators, for instance in the organization of events. However, mobilization efforts remain event‐driven and too little effort is invested in understanding the progress of sub‐ and non‐state action. Data collection has improved, although more sophisticated indicators are needed to evaluate climate and sustainable development impacts. Finally, the GCAA has recorded more action, but relatively little by actors in developing countries. As the world seeks to recover from the COVID‐19 crisis and enters a new decade of climate action, the GCAA could make a vital contribution in challenging times by helping governments keep and enhance climate commitments; strengthening capacity for sub‐ and non‐state action; enabling accountability; and realizing sustainable development.

This paper examines the Global Climate Action Agenda (GCAA) and discusses options to improve sub‐ and non‐state involvement in post‐2020 climate governance. A framework that stimulates sub‐ and non‐state action is a necessary complement to national governmental action, as the latter falls short of achieving low‐carbon and climate‐resilient development as envisaged in the Paris Agreement. Applying design principles for an ideal‐type orchestration framework, we review literature and gather expert judgements to assess whether the GCAA has been collaborative, comprehensive, evaluative and catalytic. Results show that there has been greater coordination among orchestrators, for instance in the organization of events. However, mobilization efforts remain event‐driven and too little effort is invested in understanding the progress of sub‐ and non‐state action. Data collection has improved, although more sophisticated indicators are needed to evaluate climate and sustainable development impacts. Finally, the GCAA has recorded more action, but relatively little by actors in developing countries. As the world seeks to recover from the COVID‐19 crisis and enters a new decade of climate action, the GCAA could make a vital contribution in challenging times by helping governments keep and enhance climate commitments; strengthening capacity for sub‐ and non‐state action; enabling accountability; and realizing sustainable development.

This paper examines the Global Climate Action Agenda (GCAA) and discusses options to improve sub‐ and non‐state involvement in post‐2020 climate governance. A framework that stimulates sub‐ and non‐state action is a necessary complement to national governmental action, as the latter falls short of achieving low‐carbon and climate‐resilient development as envisaged in the Paris Agreement. Applying design principles for an ideal‐type orchestration framework, we review literature and gather expert judgements to assess whether the GCAA has been collaborative, comprehensive, evaluative and catalytic. Results show that there has been greater coordination among orchestrators, for instance in the organization of events. However, mobilization efforts remain event‐driven and too little effort is invested in understanding the progress of sub‐ and non‐state action. Data collection has improved, although more sophisticated indicators are needed to evaluate climate and sustainable development impacts. Finally, the GCAA has recorded more action, but relatively little by actors in developing countries. As the world seeks to recover from the COVID‐19 crisis and enters a new decade of climate action, the GCAA could make a vital contribution in challenging times by helping governments keep and enhance climate commitments; strengthening capacity for sub‐ and non‐state action; enabling accountability; and realizing sustainable development.

This paper examines the extent to which addressing climate-related risks and supporting sustainable finance fit into the current set of central bank mandates and objectives. To this end, we conduct a detailed analysis of central bank mandates and objectives, using the IMF’s Central Bank Legislation Database, and compare these to current arrangements and sustainability-related policies central banks have adopted in practice. To scrutinise the alignment of mandates with climate-related policies, we differentiate between the impact of environmental factors on the conventional core objectives of central banking and a potential supportive role of central banks with regard to green finance and sustainability. Of the 135 central banks in our sample, only 12% have explicit sustainability mandates, while another 40% are mandated to support the government’s policy priorities, which in most cases include sustainability goals. However, given that climate risks can directly affect central banks’ traditional core responsibilities, most notably monetary and financial stability, even central banks without explicit or implicit sustainability objectives ought to incorporate climate-related physical and transition risks into their core policy implementation frameworks in order to efficiently and successfully safeguard macro-financial stability.

This paper examines the extent to which addressing climate-related risks and supporting sustainable finance fit into the current set of central bank mandates and objectives. To this end, we conduct a detailed analysis of central bank mandates and objectives, using the IMF’s Central Bank Legislation Database, and compare these to current arrangements and sustainability-related policies central banks have adopted in practice. To scrutinise the alignment of mandates with climate-related policies, we differentiate between the impact of environmental factors on the conventional core objectives of central banking and a potential supportive role of central banks with regard to green finance and sustainability. Of the 135 central banks in our sample, only 12% have explicit sustainability mandates, while another 40% are mandated to support the government’s policy priorities, which in most cases include sustainability goals. However, given that climate risks can directly affect central banks’ traditional core responsibilities, most notably monetary and financial stability, even central banks without explicit or implicit sustainability objectives ought to incorporate climate-related physical and transition risks into their core policy implementation frameworks in order to efficiently and successfully safeguard macro-financial stability.

This paper examines the extent to which addressing climate-related risks and supporting sustainable finance fit into the current set of central bank mandates and objectives. To this end, we conduct a detailed analysis of central bank mandates and objectives, using the IMF’s Central Bank Legislation Database, and compare these to current arrangements and sustainability-related policies central banks have adopted in practice. To scrutinise the alignment of mandates with climate-related policies, we differentiate between the impact of environmental factors on the conventional core objectives of central banking and a potential supportive role of central banks with regard to green finance and sustainability. Of the 135 central banks in our sample, only 12% have explicit sustainability mandates, while another 40% are mandated to support the government’s policy priorities, which in most cases include sustainability goals. However, given that climate risks can directly affect central banks’ traditional core responsibilities, most notably monetary and financial stability, even central banks without explicit or implicit sustainability objectives ought to incorporate climate-related physical and transition risks into their core policy implementation frameworks in order to efficiently and successfully safeguard macro-financial stability.

Christophe Ventura, directeur de recherche à l’IRIS et responsable du Programme Amérique latine/Caraïbe, vous donne régulièrement rendez-vous pour ses “Chroniques de l’Amérique latine”.

Aujourd’hui, il apporte son analyse sur les récentes élections dans trois pays d’Amérique latine que sont le Chili, l’Équateur et le Pérou. Des événements qui, par leur futur proche, peuvent bouleverser cette région du monde.

De nouvelles élections législatives viennent de se tenir en Israël sur fond de manifestations anti-Netanyahu et de protestations contre la réduction des libertés individuelles du fait de la crise sanitaire. Qu’est-ce que ces évènements nous disent de la société israélienne ? Et alors que l’administration étasunienne vient de changer, qu’est-ce que cela signifie pour Israël et son futur gouvernement ? Le point avec Didier Billion, directeur adjoint de l’IRIS.

Les élections législatives du 23 mars se sont à nouveau terminées dans l’impasse, Israël ne connaissant toujours pas l’identité de son prochain Premier ministre et la nature de son prochain gouvernement. Quelles leçons doit-on tirer de ces élections législatives et du système politique israélien ?

Rappelons tout d’abord que ces élections législatives anticipées étaient les quatrièmes organisées en deux ans. Celles du 23 mars ont été convoquées suite à l’incapacité de la Knesset, le Parlement israélien, à voter le budget national avant la fin du mois de décembre 2020. Mais le Premier ministre sortant, Benyamin Netanyahou, n’a toujours pas de majorité à l’issue de ce nouveau scrutin.

Si finalement les rapports de force qui structurent la vie politique israélienne n’ont pas connu de bouleversements notables, il faut néanmoins souligner la confirmation de sa tendance à la droitisation, à l’extrême droitisation serait-il même plus exact de dire.

Sur les 120 députés qui composent la Knesset, 72 sont de droite et d’extrême droite toutes tendances confondues, les gauches palestiniennes et sionistes n’arrivant pour leur part que péniblement à un total de 18 sièges.

Rappelons que depuis 2001, aucun gouvernement de gauche ou de centre gauche n’est parvenu à présider aux destinées du pays et que nous sommes désormais loin de l’époque où, lorsque Rabin parvenait au pouvoir en 1992, la gauche sioniste à elle seule – Parti travailliste et Meretz – remportait 56 sièges, alors que ces deux partis n’en ont plus que 11 désormais.

Ce qui s’avère singulièrement inquiétant, c’est que Netanyahou, lui-même peu connu pour son progressisme, est sous la pression de groupes racistes et fascisants. Le plus emblématique reste évidemment l’entrée à la Knesset de députés suprémacistes, dont les lointains prédécesseurs se réclamant de Meir Kahane avaient été bannis de la Knesset en raison du racisme qu’ils proféraient dans les années 1980.

Cette situation correspond à une profonde évolution sociologique de la société israélienne. Trois facteurs se conjuguent en effet permettant de comprendre l’hégémonie des forces de droite et d’extrême droite : croissance continue de la population sioniste religieuse et ultra-orthodoxe tout d’abord, persistance du vote populaire sépharade en faveur du Likoud contre les élites ashkénazes censées voter à gauche ensuite, composante importante des juifs venant de l’ex-URSS qui est avant tout nationaliste enfin. Singulières synergies qui permettent de saisir la situation actuelle.

C’est dans ce contexte que si le Likoud de Benyamin Netanyahou parvient à nouveau à se trouver en tête (30 sièges, en perte néanmoins de 6 sièges par rapport au dernier scrutin), le score de son parti ne lui permet pas de constituer un gouvernement sans recourir à des tractations peu ragoûtantes dont il est un orfèvre, excellant dans le rôle du populiste prompt à faire toutes les promesses nécessaires et à se constituer des clientèles ad hoc. Il lui faudra pour y parvenir composer notamment avec les ultra-orthodoxes (16 sièges) et les sionistes religieux de Naftali Bennett (7 sièges). À ce jour, il manque toutefois 2 sièges au bloc des partis susceptibles de le soutenir (59 sièges) pour parvenir à la majorité parlementaire absolue.

Un dernier mot sur l’ex-Liste unie, créée en défense des intérêts des Palestiniens d’Israël, qui avait 15 élus dans le parlement sortant et qui ne parvient qu’à faire élire 6 députés en 2021 en raison des divisions qui l’ont percuté et qui ont considérablement accru l’abstention au sein de cette composante palestinienne de l’électorat israélien. À l’initiative de la rupture avec ses alliés communistes, nationalistes ou libéraux, Mansour Abbas, islamo-conservateur assumé, porte la responsabilité de cette situation et semble bien décidé à se servir de ses 4 députés pour tenter de jouer le rôle de variable d’ajustement permettant à Benyamin Netanyahou de parvenir à s’assurer d’une courte majorité à la Knesset.

Le fait qu’un islamiste puisse sauver la mise au Premier ministre sortant en dit long sur la décomposition du système politique israélien. Dans une démocratie digne de ce nom, un parti de gouvernement qui échoue à quatre reprises dans les urnes serait en effet fondé à laisser la place.

Pour terminer sur ce rapide tableau, soulignons l’extrême cartellisation du paysage politique israélien puisque 12 formations sont présentes au sein du parlement et que 10 d’entre elles ont gagné plus ou moins 7 sièges chacune.

Vastes manifestations anti-Netanyahu inculpé pour corruption dans trois affaires, protestations contre la réduction des libertés individuelles sur fond de crise sanitaire…, qu’est-ce que ces évènements disent de la société israélienne ?

En effet, en dépit de ce qui se déroule au niveau électoral, une partie de la société israélienne reste mobilisée contre Benyamin Netanyahou, ce qui se traduit par de multiples manifestations depuis maintenant une quarantaine de semaines. Si ces mobilisations sont dynamiques et hautes en couleur, elles ne parviennent cependant à rassembler que quelques milliers de manifestants.

Le ferment de ces protestations réside avant tout dans les affaires qui affectent le Premier ministre. Pour mémoire, Benyamin Netanyahou est sous le coup de trois affaires de fraude et de corruption, en attente d’un probable quatrième dossier à venir, qui sont instruites par la justice et dont les procès devraient commencer en ce mois d’avril. Cette situation est jugée insupportable par une partie de la société qui reste pourtant très minoritaire. En effet, l’électorat de droite et d’extrême droite, dont nous avons montré qu’il structurait désormais le paysage politique, reste convaincu que la justice est infiltrée et gangrénée par des gauchistes et qu’il convient donc de continuer à soutenir Benyamin Netanyahou pour lui conférer une légitimité populaire.

À l’instar de nombreux autres pays, les effets sociaux et économiques de la crise pandémique n’ont pas réussi à ce stade à générer une résistance sociale organisée, alors que la société israélienne est taraudée par les très fortes inégalités sociales et une pauvreté de masse – parmi les plus fortes au sein de l’OCDE – amplifiées par les effets de la crise actuelle.

Il est enfin frappant de constater que ce qu’il était convenu d’appeler il y a encore quelques années le « camp de la paix » est désormais quasi inexistant en termes de capacité de mobilisation. Il est ainsi symptomatique que les questions afférentes au règlement du dossier palestinien n’aient absolument pas été abordées au cours de la campagne électorale et qu’elles soient actuellement, de facto, un point mort de la vie politique israélienne.

Ainsi, les mouvements de protestation pâtissent de leur incapacité à construire à ce jour un débouché politique alternatif susceptible de s’imposer sur l’échiquier partisan. Le plébiscite personnel, pour ou contre Benyamin Netanyahou, a écrasé toutes les autres questions, à commencer par celle de la paix.

Alors qu’Israël entretenait d’excellentes relations avec les États-Unis sous l’ère Trump, comment devraient évoluer les relations entre les deux pays, les États-Unis étant désormais dirigés par un Joe Biden qui a mis en avant la défense des droits humains ?

Il est certain que la relation avec les États-Unis est devenue plus complexe avec l’élection de Joe Biden. Inutile de revenir sur la politique de soutien et d’alignement inconditionnelle sur Benyamin Netanyahou qu’avait mise en œuvre Donald Trump. Notons que le premier entretien téléphonique entre le président états-unien et le Premier ministre israélien a seulement eu lieu le 17 février, long délai qui a certainement inquiété ce dernier, habitué à plus de considération et de célérité de la part des États-Unis.

Inquiétude d’autant plus motivée que Washington a réaffirmé sa recherche d’une solution à deux États, qualifié les colonies israéliennes d’illégales, et donc signé la mort du plan que Donald Trump avait annoncé comme le « deal du siècle ». Il y a probablement dans les cercles décisionnels proches de Biden le sentiment confus que le soutien inconditionnel à l’État d’Israël devient en partie contradictoire avec le soutien inconditionnel à son Premier ministre actuel. Dans le même temps, Kamala Harris a annoncé la reprise des contacts avec les dirigeants palestiniens, la réouverture de la mission palestinienne à Washington et la réactivation de la participation financière des États-Unis à l’Office de secours et de travaux des Nations unies pour les réfugiés de Palestine dans le Proche-Orient (UNRWA). A contrario, Joe Biden a expliqué qu’il ne reviendrait pas sur la décision du transfert de l’ambassade états-unienne à Jérusalem, mais allait rouvrir le consulat à Jérusalem-Est, signal de la reconnaissance de la ville trois fois sacrée comme capitale de l’État d’Israël, mais possibilité de la reconnaître aussi comme capitale d’un État palestinien, si ce dernier venait à voir le jour, ce qui nécessitera beaucoup plus que des signaux, aussi positifs fussent-ils. Il semble néanmoins que le dossier israélo-palestinien ne soit pas considéré à ce stade comme une priorité politique pour la nouvelle administration.

En dépit de ces réelles évolutions, je ne suis pas pour ma part persuadé que ce sera la défense des droits humains qui constituera l’alpha et l’oméga de la politique des États-Unis dans les quatre ans à venir. Sur la question qui nous intéresse ici, une partie des enjeux va se concentrer au cours des mois prochains sur la question de la Cour pénale internationale (CPI) dont la Palestine est membre depuis 2015. Nous savons en effet que cette juridiction internationale s’est déclarée compétente et a décidé d’ouvrir une enquête sur trois dossiers ayant trait aux territoires palestiniens depuis 2014. Le premier a trait aux crimes commis lors de la guerre de Gaza en 2014, le deuxième sur la répression de la marche du retour en 2018 qui a fait 200 morts et des milliers de blessés dont beaucoup handicapés à vie, le troisième enfin portant sur la colonisation juive en Cisjordanie elle-même puisque la Convention de Genève interdit de modifier la démographie d’un territoire occupé. Ce dernier point constitue le sujet le plus sensible pour l’État d’Israël puisqu’il est consubstantiel à son mode de fonctionnement et à ses objectifs.

Cette enquête de la CPI va devenir un enjeu fondamental dans les mois, et probablement les années, à venir. C’est sur celui-ci que nous pourrons constater, ou non, si la position de l’administration Biden marque une véritable rupture avec la précédente en respectant l’indépendance de la juridiction internationale, tout en sachant que ni les États-Unis ni Israël n’ont jamais ratifié cette convention.

La prochaine Coupe du Monde de football se tiendra au Qatar en novembre et décembre 2022. Cet événement fait de plus en plus l’objet de protestations et d’appels au boycott du fait de la situation des travailleurs étrangers. Le Qatar qui espérait gagner en visibilité en accueillant cette Coupe du Monde se trouve mise en accusation. Y aura-t-il un boycott et quels sont les termes du débat ?
L’analyse de Pascal Boniface.

Эрдэс болон металл олборлох нь олборлолтод шаардлагатай усны хэмжээ, хаягдал ус хаях болон усны нөөцөд үзүүлэх боломжит бохирдлын хувьд усанд томоохон ул мөр үлдээдэг. Иймд уул уурхай болон усны салбар хооронд зохицуулалт хийх нь маш чухал. Уул уурхайн усны нөөц болон усны нөөцөөс хамааралтай орон нутагт үзүүлэх сөрөг нөлөөллийг бууруулах зорилготой энэ хүрээний олон тооны хэрэгслүүдийг гаргасан байдаг. Үүнд байгаль орчинд нөлөөлөх байдлын үнэлгээ (БОНБҮ), эдгээр үйл явцуудад болон голын сав газрын менежментэд оролцогч талуудын оролцоог хангах, уурхайд хаягдал ус цэвэрлэх сэдэлжүүлэлтийн төлбөрийн схемүүд зэрэг багтана. Хэрэгсэл бүрт нэлээд хэдэн урьдчилсан нөхцөлийг бүрдүүлэх хэрэгтэй учраас тэдгээрийг хэрэгжүүлэх эсэх, хэрхэн хэрэгжүүлэх нь үндэсний, бүсийн болон дотоодын байдлаас хамаарна.

Энэ судалгааны хураангуй тайланд Монгол улсыг бид жишээ судалгааны тохиолдол болгон авч, оролцогч талуудын оролцоо, хаягдал ус цэвэрлэх сэдэлжүүлэлт хоёр нь зохицуулалтыг сайжруулах үндсэн хоёр стратеги гэж үзнэ. Бид эдгээр стратегийг бодлогод хэрхэн хөрвүүлж, хоёр зэргэлдээ голын сав газарт бодитоор хэрхэн хэрэгжүүлснийг үнэлнэ. Ингэхдээ доогуур түвшний захиргааны нэгжүүд дэх хүн хүчний болон санхүүгийн чадавх, устай холбоотой мэдээллийн хүртээмжийг байгалийн нөөцийн үр дүнтэй засаглалын урьдчилсан нөхцөл гэж тусгайлан анхаарч үзнэ. Монгол улсын засаглалын систем олон тооны үйл явцуудаар оролцогч талуудын оролцоог хангадаг гэж заадаг бөгөөд хамгийн чухал нь голын сав газрын олон талт платформууд (ГСГОТП) болон БОНБҮ-ний журмын дагуу хийгддэг орон нутгийн хэлэлцүүлгүүдээр дамжуулан хангах гэдгийг бид олж тогтоосон. Гэхдээ

одоогоор судалгааны бүсийн ГСГОТП нь ихэнхдээ доогуур түвшний захиргааны ажилтнуудыг оруулан гишүүдээ шинэчлэх гэж байгаа ба энд орон нутгийн хэлэлцүүлэг бараг хийгддэггүй.Хаягдал усыг цэвэрлэх сэдэлжүүлэлтийн чиглэлээр Монгол улс 2019 оны зун Ус бохирдуулсны төлбөрийн тухай хуулийн нэмэлт, өөрчлөлтийг баталсан бөгөөд одоогоор хэрэгжүүлэх гарын авлагыг боловсруулж байна.Хүндрэлүүд нь сав газрын усны чанарын мэдээллийг цуглуулах болон хангалттай дээж авах, шинжилгээ хийх баталгаатай холбоотой. Энэ нь хамаарах мэдээллийг авах эсвэл үнэлэхэд хүндрэлтэй тулгардаг, доогуур түвшний захиргааны нэгжүүдийн хүн хүч, санхүүгийн чадавх хязгаарлагдмал байгаатай холбоотой. Бид дараах арга хэмжээг зөвлөж байна. Үүнд:

• Тэнцвэртэй хүртээмж болон платформ дахь хэлэлцүүлгийг хангахын тулд нийгэм, эдийн засгийн байдлын ялгааг харгалзан хувийн хэвшил болон иргэний нийгмийн төлөөллийг түлхүү оролцуулах хэлбэрээр ГСГОТП дахь оролцогч талуудын ялгаатай байдлыг бий болгох
• БОНБҮ-ний хүрээнд олон нийтийн хэлэлцүүлгийг идэвхжүүлэх (уул уурхайн лиценз авах болон БОНБҮ-г батлуулах гэх мэт) ба Засгийн газраас баталсан дүрэм, журмуудыг нээлттэй болгох, энэ хүрээнд хариуцлага тооцдог болох
• Усны мэдээллийг олон нийтэд илүү хүртээмжтэй болгох
• Уул уурхайн хаягдал усыг хаяхын өмнө цэвэрлэхэд урамшуулал олгохын тулд Ус бохирдуулсны төлбөрийн тухай хуулийг хурдхан хэрэгжүүлэх
• Эрх мэдлээ хэрэгжүүлэх боломжийг нь бүрдүүлэхийн тулд доогуур түвшний захиргааны байгууллагуудыг чадавхжуулах ба ГСГОТП-д санхүүжилт олгох.

Эрдэс болон металл олборлох нь олборлолтод шаардлагатай усны хэмжээ, хаягдал ус хаях болон усны нөөцөд үзүүлэх боломжит бохирдлын хувьд усанд томоохон ул мөр үлдээдэг. Иймд уул уурхай болон усны салбар хооронд зохицуулалт хийх нь маш чухал. Уул уурхайн усны нөөц болон усны нөөцөөс хамааралтай орон нутагт үзүүлэх сөрөг нөлөөллийг бууруулах зорилготой энэ хүрээний олон тооны хэрэгслүүдийг гаргасан байдаг. Үүнд байгаль орчинд нөлөөлөх байдлын үнэлгээ (БОНБҮ), эдгээр үйл явцуудад болон голын сав газрын менежментэд оролцогч талуудын оролцоог хангах, уурхайд хаягдал ус цэвэрлэх сэдэлжүүлэлтийн төлбөрийн схемүүд зэрэг багтана. Хэрэгсэл бүрт нэлээд хэдэн урьдчилсан нөхцөлийг бүрдүүлэх хэрэгтэй учраас тэдгээрийг хэрэгжүүлэх эсэх, хэрхэн хэрэгжүүлэх нь үндэсний, бүсийн болон дотоодын байдлаас хамаарна.

Энэ судалгааны хураангуй тайланд Монгол улсыг бид жишээ судалгааны тохиолдол болгон авч, оролцогч талуудын оролцоо, хаягдал ус цэвэрлэх сэдэлжүүлэлт хоёр нь зохицуулалтыг сайжруулах үндсэн хоёр стратеги гэж үзнэ. Бид эдгээр стратегийг бодлогод хэрхэн хөрвүүлж, хоёр зэргэлдээ голын сав газарт бодитоор хэрхэн хэрэгжүүлснийг үнэлнэ. Ингэхдээ доогуур түвшний захиргааны нэгжүүд дэх хүн хүчний болон санхүүгийн чадавх, устай холбоотой мэдээллийн хүртээмжийг байгалийн нөөцийн үр дүнтэй засаглалын урьдчилсан нөхцөл гэж тусгайлан анхаарч үзнэ. Монгол улсын засаглалын систем олон тооны үйл явцуудаар оролцогч талуудын оролцоог хангадаг гэж заадаг бөгөөд хамгийн чухал нь голын сав газрын олон талт платформууд (ГСГОТП) болон БОНБҮ-ний журмын дагуу хийгддэг орон нутгийн хэлэлцүүлгүүдээр дамжуулан хангах гэдгийг бид олж тогтоосон. Гэхдээ

одоогоор судалгааны бүсийн ГСГОТП нь ихэнхдээ доогуур түвшний захиргааны ажилтнуудыг оруулан гишүүдээ шинэчлэх гэж байгаа ба энд орон нутгийн хэлэлцүүлэг бараг хийгддэггүй.Хаягдал усыг цэвэрлэх сэдэлжүүлэлтийн чиглэлээр Монгол улс 2019 оны зун Ус бохирдуулсны төлбөрийн тухай хуулийн нэмэлт, өөрчлөлтийг баталсан бөгөөд одоогоор хэрэгжүүлэх гарын авлагыг боловсруулж байна.Хүндрэлүүд нь сав газрын усны чанарын мэдээллийг цуглуулах болон хангалттай дээж авах, шинжилгээ хийх баталгаатай холбоотой. Энэ нь хамаарах мэдээллийг авах эсвэл үнэлэхэд хүндрэлтэй тулгардаг, доогуур түвшний захиргааны нэгжүүдийн хүн хүч, санхүүгийн чадавх хязгаарлагдмал байгаатай холбоотой. Бид дараах арга хэмжээг зөвлөж байна. Үүнд:

• Тэнцвэртэй хүртээмж болон платформ дахь хэлэлцүүлгийг хангахын тулд нийгэм, эдийн засгийн байдлын ялгааг харгалзан хувийн хэвшил болон иргэний нийгмийн төлөөллийг түлхүү оролцуулах хэлбэрээр ГСГОТП дахь оролцогч талуудын ялгаатай байдлыг бий болгох
• БОНБҮ-ний хүрээнд олон нийтийн хэлэлцүүлгийг идэвхжүүлэх (уул уурхайн лиценз авах болон БОНБҮ-г батлуулах гэх мэт) ба Засгийн газраас баталсан дүрэм, журмуудыг нээлттэй болгох, энэ хүрээнд хариуцлага тооцдог болох
• Усны мэдээллийг олон нийтэд илүү хүртээмжтэй болгох
• Уул уурхайн хаягдал усыг хаяхын өмнө цэвэрлэхэд урамшуулал олгохын тулд Ус бохирдуулсны төлбөрийн тухай хуулийг хурдхан хэрэгжүүлэх
• Эрх мэдлээ хэрэгжүүлэх боломжийг нь бүрдүүлэхийн тулд доогуур түвшний захиргааны байгууллагуудыг чадавхжуулах ба ГСГОТП-д санхүүжилт олгох.

Эрдэс болон металл олборлох нь олборлолтод шаардлагатай усны хэмжээ, хаягдал ус хаях болон усны нөөцөд үзүүлэх боломжит бохирдлын хувьд усанд томоохон ул мөр үлдээдэг. Иймд уул уурхай болон усны салбар хооронд зохицуулалт хийх нь маш чухал. Уул уурхайн усны нөөц болон усны нөөцөөс хамааралтай орон нутагт үзүүлэх сөрөг нөлөөллийг бууруулах зорилготой энэ хүрээний олон тооны хэрэгслүүдийг гаргасан байдаг. Үүнд байгаль орчинд нөлөөлөх байдлын үнэлгээ (БОНБҮ), эдгээр үйл явцуудад болон голын сав газрын менежментэд оролцогч талуудын оролцоог хангах, уурхайд хаягдал ус цэвэрлэх сэдэлжүүлэлтийн төлбөрийн схемүүд зэрэг багтана. Хэрэгсэл бүрт нэлээд хэдэн урьдчилсан нөхцөлийг бүрдүүлэх хэрэгтэй учраас тэдгээрийг хэрэгжүүлэх эсэх, хэрхэн хэрэгжүүлэх нь үндэсний, бүсийн болон дотоодын байдлаас хамаарна.

Энэ судалгааны хураангуй тайланд Монгол улсыг бид жишээ судалгааны тохиолдол болгон авч, оролцогч талуудын оролцоо, хаягдал ус цэвэрлэх сэдэлжүүлэлт хоёр нь зохицуулалтыг сайжруулах үндсэн хоёр стратеги гэж үзнэ. Бид эдгээр стратегийг бодлогод хэрхэн хөрвүүлж, хоёр зэргэлдээ голын сав газарт бодитоор хэрхэн хэрэгжүүлснийг үнэлнэ. Ингэхдээ доогуур түвшний захиргааны нэгжүүд дэх хүн хүчний болон санхүүгийн чадавх, устай холбоотой мэдээллийн хүртээмжийг байгалийн нөөцийн үр дүнтэй засаглалын урьдчилсан нөхцөл гэж тусгайлан анхаарч үзнэ. Монгол улсын засаглалын систем олон тооны үйл явцуудаар оролцогч талуудын оролцоог хангадаг гэж заадаг бөгөөд хамгийн чухал нь голын сав газрын олон талт платформууд (ГСГОТП) болон БОНБҮ-ний журмын дагуу хийгддэг орон нутгийн хэлэлцүүлгүүдээр дамжуулан хангах гэдгийг бид олж тогтоосон. Гэхдээ

одоогоор судалгааны бүсийн ГСГОТП нь ихэнхдээ доогуур түвшний захиргааны ажилтнуудыг оруулан гишүүдээ шинэчлэх гэж байгаа ба энд орон нутгийн хэлэлцүүлэг бараг хийгддэггүй.Хаягдал усыг цэвэрлэх сэдэлжүүлэлтийн чиглэлээр Монгол улс 2019 оны зун Ус бохирдуулсны төлбөрийн тухай хуулийн нэмэлт, өөрчлөлтийг баталсан бөгөөд одоогоор хэрэгжүүлэх гарын авлагыг боловсруулж байна.Хүндрэлүүд нь сав газрын усны чанарын мэдээллийг цуглуулах болон хангалттай дээж авах, шинжилгээ хийх баталгаатай холбоотой. Энэ нь хамаарах мэдээллийг авах эсвэл үнэлэхэд хүндрэлтэй тулгардаг, доогуур түвшний захиргааны нэгжүүдийн хүн хүч, санхүүгийн чадавх хязгаарлагдмал байгаатай холбоотой. Бид дараах арга хэмжээг зөвлөж байна. Үүнд:

• Тэнцвэртэй хүртээмж болон платформ дахь хэлэлцүүлгийг хангахын тулд нийгэм, эдийн засгийн байдлын ялгааг харгалзан хувийн хэвшил болон иргэний нийгмийн төлөөллийг түлхүү оролцуулах хэлбэрээр ГСГОТП дахь оролцогч талуудын ялгаатай байдлыг бий болгох
• БОНБҮ-ний хүрээнд олон нийтийн хэлэлцүүлгийг идэвхжүүлэх (уул уурхайн лиценз авах болон БОНБҮ-г батлуулах гэх мэт) ба Засгийн газраас баталсан дүрэм, журмуудыг нээлттэй болгох, энэ хүрээнд хариуцлага тооцдог болох
• Усны мэдээллийг олон нийтэд илүү хүртээмжтэй болгох
• Уул уурхайн хаягдал усыг хаяхын өмнө цэвэрлэхэд урамшуулал олгохын тулд Ус бохирдуулсны төлбөрийн тухай хуулийг хурдхан хэрэгжүүлэх
• Эрх мэдлээ хэрэгжүүлэх боломжийг нь бүрдүүлэхийн тулд доогуур түвшний захиргааны байгууллагуудыг чадавхжуулах ба ГСГОТП-д санхүүжилт олгох.

Die Abteilung Makroökonomie sucht ab 1. Juli 2021 eine/n

wissenschaftliche/n MitarbeiterIn (w/m/div)

für 6 Monate im Rahmen einer Elternzeitvertretung.